Tarzan, spinnen en relaxen

De eerste 3 weken zijn om, wat is de tijd ongelofelijk snel gegaan. Terwijl we eigenlijk nog niet echt heel veel gedaan hebben. De eerste week hebben we vooral veel gekletst en kennis gemaakt met de bewoners en werknemers van vakantiepark waar we verblijven. Zo gaan we nu bijna iedere avond bij de buurmannen koffie drinken puur om dat het kan. De mensen voelen zich ook echt afgewezen als ze je uitnodigen en de uitnodiging niet aanneemt. De mensen hier willen ook alles met je delen en behandelen je alsof ze je al jaren kennen.

Het eerste weekend hebben we doorgebracht in de stad, samen met de andere studenten van de minor. We hebben dit weekend ook de verjaardag van een van de andere stagiaires gevierd. We hadden besloten om naar Touche te gaan, de discotheek die vrijdag het leukst zou zijn, komen we daar aan hebben we gelijk het idee dat we ons weer in Nederland vinden. 90% van de bezoekers waren Nederlandse stagiaires of toeristen. Bij deze wil ik ook gelijk een roddel uit de wereld helpen, de meeste mensen denken vaak dat mensen in Suriname allemaal Nederlandse spreken maar dit is dus niet het geval. In de stad spreken de meeste mensen Nederlands maar dit is waar ik zit niet het geval. Hier spreken de meeste mensen Sarantogo of Samaracaans. Dus hier is het soms nog wel eens met handen en voeten werken. Maar ik kan mensen begroeten(U deno) en vragen hoe het gaat (E Waka) dit zijn in ieder geval een aantal basis worden, hiermee laat je de bewoners ook zien dat je je wilt aanpassen aan hun cultuur en dat wordt op prijs gesteld.

Misschien is het leuk om wat meer informatie te geven over mijn project. Ik ga mij bezig houden met de structurering binnen de naschoolse opvang van Brownsweg. Binnen de diverse dorpen zal ik de samen met de HaVa docenten(handvaardigheid docenten) opzoek gaan naar mensen, die een bepaald talent bezitten en deze zouden kunnen inzetten tijdens naschoolse opvang. Want het project moet uiteindelijk gedragen worden door de samenleving en de beste manier is dan om de samenleving bij de ontwikkeling van hun jeugd te betrekken. Ik heb enorm veel zin om aan deze enorm grote uitdaging te beginnen. In principe werk ik ook nog in me eentje aan dit project, dus ik ben benieuwd hoe ver ik kan komen.
De eerste gesprekken met docenten en diverse directeuren zijn gevoerd. Ze allemaal enorm positief en geven mij ook veel vrijheid om mij samen met de docenten van de EBG school het project vorm te gaan geven. Met de docenten zal ik me vooral gaan focussen op het ontwikkelen van themaweken en het projectmatig werken. Zo zou ik afgelopen woensdag beginnen op de naschoolse opvang maar dit begint volgende week pas, de overheid was ons even vergeten te bellen en ons op de hoogte te stellen van het besluit. Normaal gesproken zo ik dat echt niet leuk vinden maar ik heb geleerd om het naast me neer te leggen, dingen gaan hier vaker wel even wat anders dan in Nederland. Maar dat maakt de uitdaging ook zo groot.

Na 3 weken veel uitrusten en voorbereiden hebben we ook de eerste trip ondernomen. We hebben net als Tarzan over het oerwoud en de Suriname rivier gevlogen. Vervolgens zijn we bij stoneiland wezen zwemmen. Dit is een schiereiland in het Brokopondo meer. Het Brokopondo meer is wel een bijzonder verhaal, het is eigenlijk een stuk land dat onder water is gezet. Vandaar dat er allemaal bomen midden in het meer staan. De bewoners van dit gebied zijn nu allemaal verhuisd naar Brownsweg.
Hier hebben we ook geprobeerd piranha's te vangen maar dat is helaas mislukt. Dus s avonds aan de rijst met kip en groente i.p.v de piranha's. Daarna hebben we de hangmatten opgehangen en tijdens het kampvuur hebben we genoten van het uitzicht van Brownsberg en het geluid van brulapen op de achtergrond. Dit was trouwens ook bijna een van de laatste dingen die ik meegemaakt zou hebben als een klasgenoot niet spontaan was gaan gillen. Zij voelde iets op haar rug wat er afgehaald werd en toen belande het op mijn rug. Het was 1 van de 10 meeste giftige spinnen als ik op dat moment in de rugleuning was gaan zitten was ik er nu niet meer geweest. Maar goed dat we een gids mee hadden. Hierna hebben we nog een boswandeling gemaakt. Iedereen was nog een beetje huiverig na de spin, maar dat maakte de nachtwandeling wel extra leuk. De volgende dag zijn we na de Irene en Leo watervallen toegelopen. Het was een heftige tocht maar zeker de moeite waard.
Hierna zijn we weer richting huis gegaan. Heb trouwens wel nog een echt Surinaams bo skonijn gezien en een trompetvogel, dus dat was wel echt gaaf. Al met al toch wel weer veel gebeurd in 3 weken. De tijd gaat ook echt super snel. Net als dat ik er nu ook vandoor moet want we gaan kookles krijgen. We gaan of roti maken of broodje kip kerrie. Dus ik zou zeggen, tot de volgende!